چگونه لباسی که می پوشیم کمک می کند بگویم چه کسی هستیم؟
این دعای روزانه‌‌‌ی من شد: «خدایا، لطفا من را شبیه دیگران کن.!!»
شاید این دعای بسیاری از افرادی باشد که بدلایلی مختلف خواهان آن هستند تا مانند دیگران باشند تا نتوان آنان را از دیگران متمایز کرد و در این موضوع شاید پوشش و ظاهر کاملا یکسان بهترین حالت باشد و استفاده از یونیفورم ها خیلی می تواند موثر باشد، ولی در مورد دیگران افراد چگونه است؟
اغلب دوست دارند متمایز شوند که در این موضوع پوشیدن انواع مختلف لباس اهمیت دارد از جمله شلوار ساپورت و رسمی تا تی شرت و شال و روسری و حتی انواع مختلف عطر و ادکلن ها
گاهی افراد با دیدن و یافتن نوع خاصی از لباس و یا حتی هر گونه مواد ارایشی و یا مدل مو، یک فرصت برای چیزی که خواهان آن بودند را می یابند . آن روز، به جای نامریی بودن، انتخاب میکنند تا فقط با پوشیدن چیزی متفاوت دیده شوند. آن روز، افراد به قدرت آنچه می‌پوشند پی بردند در اصل آن روز به قدرت مُد پی می برند.
مُد می‌تواند تفاوت‌های ما را به دنیایی برای ما مرتبط سازد. و با همین عمل ساده،به این حقیقت می توان دست یافت که این تفاوت‌ها بیان ما می شدند، بیانی از اصالت بسیار منحصر به فرد ما. و ما باید خودمان را ابراز کنیم، هر آنچه می‌خواهیم بپوشیم. بدترین چیزی که ممکن است اتفاق بیفتد چیست؟ پلیس مُد شما را بخاطر پوشیدن آخرین فصل مُد دستگیر می‌کند؟
مگر اینکه منظور پلیس مُد چیزی کاملا متفاوت باشد. برنده جایزه نوبل، ملاله، در اکتبر ۲۰۱۲ از دست افراطی‌های طالبان نجات پیدا کرد. با این حال، در اکتبر ۲۰۱۷، او با دشمنی متفاوت رو‌برو شد، وقتی‌که ترول‌های آنلاین به طرز شرم آوری به عکسی که نشان می‌داد دخترک ۲۰ ساله آن روز جین پوشیده حمله کردند. از تاثیر نظرها و نفرتی که او دریافت کرد، از « چقدر مانده تا روسری خودتو را درآوری؟
حالا، وقتی بیشترِ ما تصمیم می‌گیریم که جین بپوشیم، جاهایی مثل نیویورک، لندن، میلان، پاریس، احتمالا یک لحظه توقف نمی‌کنیم که فکر کنیم این یک امتیاز محسوب می‌شود یا نه؛ چیزی که جایی دیگر تبعاتی به همراه دارد، چیزی که می‌تواند یک روز از ما گرفته شود.
برخی افراد دارای مُد رنگارنگ هستند و رنگی که انها عاشق پوشیدنش هستند، احتمالاً تنها چیزی بود که حقیقتاً درباره آنان بود، تنها چیزی که او ماموریتش را دارد.
عکس هایی از زمان های پیش‌تر، زمان‌های قدیم که هنوز عکاسی رنگی مرسوم نبوده است در آن، نمی‌شود واقعاً دید چه رنگی پوشیده اند، عکس سیاه و سفید است. اما، از طرز لبخند زدنشان در آن تصویر متوجه می شویم که شاد است، این همان کاری است که مُد می‌تواند بکند. این قدرت را دارد که ما را مملو از لذت کند، لذت آزادی انتخاب برای خودمان، که چطور می‌خواهیم دیده شویم، که چطور می‌خواهیم زندگی کنیم.
درس های نو اندیشی همواره توسط انقلابیون بزرگ مُد آموزش داده شده است: طراحان. جین پال گالتیر به ما آموخت که زنان می‌توانند پادشاه باشند. تام براون او به ما آموخت که مردان می‌توانند متفاوت از لباس های مرسوم کلاسیک بپوشند. و الکساندر مک کویین، در نمایش بهار ۱۹۹۹ ، دو دست رباتیک بزرگ وسط اجرایش داشت. و وقتی که مدل، شالوم هارلو، شروع به چرخش میان آنها کرد، این دو بازوی بزرگ — در ابتدا خشن و در ادامه شدید شروع به پاشیدن رنگ روی او کردند. مک کویین ، به ما آموخت که این بدن ما یک بوم است، بومی که می‌توانیم با زیباتریبن رنگ ها و مدل ها نقاشیش کنیم.
دو هزار مایل دورتر در پیشاور، به علیشاه فعال ترا جنسیتی پاکستانی در مه ۲۰۱۶ چندین بارتیراندازی شد. او به بیمارستان برده شد، اما چون لباس زنانه پوشیده بود، نه در بخش مردان پذیرش شد نه در بخش زنان. گاهی چیزی که انتخاب می کنیم تا بپوشیم می تواند حتی مرگ یا زندگی باشد. و حتی در مرگ، گاهی فرصت انتخاب نداریم. علیشاه آن روز فوت کرد و به عنوان یک مرد به خاک سپرده شد.
برای بچه‌هایی که بزرگ می‌کنیم، مدهای بی ضابطه و گاهی بدون هنجار امروز می‌تواند روند عادی فردا شود. آنها به آن عادت خواهند کرد، و آنها هم ممکن است شروع کنند به دیدن هر چیز متفاوتی به عنوان زشتی، چیزی که باید نفرت انگیز باشد، چیزی که باید نابود شود، مانند نوری که خاموش می‌شود، یکی یکی، تا جاییکه تاریکی شیوه‌ای از زندگی می‌شود. اما، اگر امروز من، و سپس فردا تو، و حتی بیشتر ما روزی، اگر حقمان را در آغوش بگیریم تا شبیه خودمان به نظر برسیم، بعد در جهانی که با خشونت سفید یک دست رنگ شده، ما تبدیل به ذرات رنگی می‌شویم که هل می‌دهند، خیلی شبیه آن بیوه های ورینداوان.
الان زمانی‌ست که باید برخیزیم، که ایستادگی کنیم. جاییکه یکپارچگی امنیت است، با چیزی به سادگی لباسی که می پوشیم، می‌توانیم هر نگاهی را به سمت خودمان بکشانیم تا بگوییم در این جهان تفاوت‌هایی هست و همیشه خواهد بود. به آن عادت کنید. و این را بدون گفتن حتی یک کلمه می‌توانیم بگوییم. مُد می‌تواند زبانی برای اعتراض به ما بدهد. می تواند به ما جرأت بدهد. مُد می‌تواند عیناً ما را قادر سازد که روی آستین‌هایمان شجاعت بپوشانیم. پس بپوشیدش. آن را مثل زره بپوشید، بپوشیدش چون اهمیت دارد و بپوشیدش چون شما اهمیت دارید.
